Battambang

Ge-wel-dig.

Het voelt anders aan dan ik had gedacht, af en toe voel ik zijn hartje kloppen en schrik ik van de onverwachte bewegingen. Enthousiasme mengt zich met een klein lepeltje angst. I am holding a crocodile.

Waarom, i don't know, maar ik heb grote fascinatie voor krokodillen. De crocodile farm in Battambang heeft dat alleen maar bevestigd. Even visualiseren: honderd krokodillen in een bad, omringd door hokken waar ze in en uit lopen. Op muurtjes die de hokken scheiden lopen wij, ik hoef maar een misstap te maken en ik ging naast deze reusachtige beesten.
Gelukkig is dat niet gebeurd, no worries mom. 

Khmer rouge. 
Veel mensen zegt dit niet zoveel, en om eerlijk te zijn, mij eerst ook niet. Dit is een oorlog geweest in Cambodja, waarbij het idee was dat alle mensen terug moesten naar de tijd van jagers en verzamelaars. Geen opleidingen, geen geloof, niks. 

In Battambang bracht een geweldige tuktuk-driver ons rond, deze man wist alles van de stad en de stad kende hem ook. Na de crocodile farm bracht hij ons bij de killing fields. Moeilijk om te beseffen ,als je daar bent, dat het echt is gebeurd. 
Wat het 'makkelijker' maakte om in te beelden, is dat onze tuktuk-driver, Phi, dat alles zelf had meegemaakt. Hij was 20 toen hij werd gedwongen om te werken op het platteland en heeft bijna zijn hele familie verloren. Met tranen in mijn ogen heb ik naar zijn verhalen geluisterd. 

Behalve deze uitstapjes zijn we zaterdag nog met een bamboo-trein geweest, Trein kon je het niet echt noemen, maar fantastisch wel. De trein bestaat uit: Losse wielen en een soort pallet van bamboo waar je op zit. Het gaat keihard en de kunst is om zo min mogelijk beestjes in te slikken.

Behalve krokodillen, hebben we wel 100 apen gezien en (ze zeiden 1 miljoen, maar i don't believe that) vleermuizen die uit hun grot vlogen. 

Aankomende week nog maar 3 stagedagen en daarna richting Mondulkiri, Syhanoukville en Koh Rong. Time flies.